Het is zo’n moment… vandaag lijkt het wel of alle kinderen niet lekker in hun vel zitten. De een is moe, de ander gevallen, en de derde? Daar zijn we nog niet achter. Dan begin ik zachtjes te zingen. De dreumes op mijn arm geeft nog een zachte snik en kijkt me dan aandachtig aan. Ik zing nog een stukje. Heel zachtjes een rustig liedje dat in mij opkomt. De gevallen peuter kijkt nu ook op. Mijn collega zingt met me mee, de kinderen zijn stil. Voor eventjes dan: als wij stoppen, reageert een baby vanuit de box: ‘eehuee, ehuee’. Hij zingt mee op zijn eigen manier!